Tytuł zbędny

   Polska to kraj zacofany pod wieloma względami, między innymi przy schorzeniu zwanym nietolerancja histaminy. Tak, nazywają to pseudoalergią, jednak przysparza wiele więcej problemów, niż zwykła alergia i uważam, że powinna być jednostką chorobową. Zrobisz testy alergiczne i nic nie wyjdzie, a objawy takie jak w każdej alergii: pokrzywka wystepująca głównie na twarzy, szyi i dekolcie, bóle głowy, biegunka, obrzęki, bóle brzucha, zaczerwienienie twarzy przy nosie, bywa i dość specyficzny ból gardła. Czy jest na to lekarstwo? Nie, bo nikt się tym zjawiskiem tak naprawdę nie zajmuje. Lakoniczne wpisy w wujku Google co można jeśc a czego nie, co suplementować, a i taki uzupełniacz enzymu, który rozkłada histaminę w jelitach, a którego zazwyczaj, my chorzy, mamy dużo za mało. Jednak ów specyfik jest tak ciężko dostępny w tym pięknym kraju, że czasem mam wrażenie, że ci tam na górze dążą do wybicia naszego narodu, bo ogólnie leki albo windują w górę, albo są wycofywane. Najlepszym lekarstwem dla mnie jak narazie jest dieta niskohistaminowa, stosuję dwa miesiące, po czym mam spokój do 3 lat, choć i tak musze unikać wielu produktów, które spożywam i na wiele też uważać. Zapytacie czego nie można jeść na tej diecie? :D :D sorry, lepiej jak zapytajcie co można :D. Otóż świeżego indyka, świeże ryby, cukinię, płatki kukurydziane, owsiane, orkiszowe, kasze, makarony razowe, pieczywo tylko ciemne, zero pszennych rzeczy, zero mleka (choć ja używam bez laktozy do kawy jak nie mam kokosowego), wszystko co kokosowe, pić wodę, herbaty tylko te, które nie uczulają (mnie owocowe i niektóre ziołowe). Z warzyw zielone oprócz szpinaku, z owoców jabłka (których ja nie lubię), melony, arbuzy. Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia, opłatek nawet jest pszenny... nie, nie myślę czy coś zjem. Łyknę sobie Daosin i zjem, po to go mam, na takie okazje. Uzupełniacz enzymu DAO dostępny jedynie w aptece internetowej za sporą kasę.

   Dziś znów w ciągu miesiąca wylądowałam w izbie przyjęć szpitala powiatowego. A nie, ostatnio wylądowałam na NPL-u, choć dla mnie to to samo.  Tam dostałam lek antyhistaminowy, ktory biorę codziennie, a mimo to znów wylądowałam dziś z okropną pokrzywką w I.P. Dostałam leki, mam brać tamten nadal, wzbogacić o wapno 3x dziennie i jakoś będę chyba funkcjonować. Przy NH występuje też nietolerancja na zimno, ciepło czy nawet wysiłek fizyczny. Często jak wchodzę z zimna do ciepłego pomieszczenia, to mam pokrzywkę na szyi i twarzyi pieką mnie policzki. 

   Cóż... należy się pogodzić ze stanem rzeczy i jakoś żyć, choć przyznam - jest bardzo ciężko. Ludzie często mówią, że jestem dziwna :D. No tak nie można jedzenia śmieciowego (fasty, chińczyki itp), alkoholu, uważać na fajki, jedzenie musi być świeże. Weź człowieku w tych czasach znajdź jedzenie bez chemii...

Mówią, że przeszłość nie ma nam już nic do powiedzenia. Pytanie jak się z niej wydostać? Czasem wejdę po stromym zboczu w kierunku otworu, wyjrzę na chwilę by powitać teraźniejszość. Po czym znów tam spadam, znów jestem w latach '90

Przez ostatni tydzień co wieczór ćwiczyłam, dziś siedzę żrę ciastki. Bo lubię i czasem sobie pozwalam. Koty też żrą na potęgę, czyzby szło zimno? Czas najwyższy w sumie. 3/4 listopada a temperatury ponad 15 stopni się zdarzają w dzień. W Święta na śnieg nie ma już co liczyć, co najwyżej na mokrą chlapę z błotem. Coraz mniej klimatu... Wracając do czasów szkoły podstawowej - śnieg był i dosyc długo nawet leżał. Klimat był również. Nigdy nie zapomnę tych dziecięcych Świąt :). Tych nastoletnich również, jako 12-latka zostałam zwerbowana do chóru szkolnego i zaczęło się. A teraz sa wspomnienia, nostalgia ogarnia zawsze przed 11 listopada i tak trzyma do Świąt. {iekne wspomnienia :) :)

Dziś dzień sobie leci za dniem. Człowiek siedzi w domu na L4 już kolejny miesiąc, dostając powoli świra. Bo ileż można? Wstaję raz o 7, raz o 10 czy nawet 11. Koty mi po głowie łażą, bo głodne. Po jakimś czasie i tak zrezygnują i idą spać. Człowiek wstaje, zje, napije się kawy i no właśnie co tu dzis ze sobą zrobić? Wczoraj robiłam generalne porządki, a dziś.. w sumie pojechałam po żarcie dla kotów do znanej drogerii, przy okazji kupując 3 inne rzeczy, no bo się na pewno przydadzą. Po obiedzie przeszłam się po paczkę do kiosku, o i tyle. Rozpaliłam w piecu, poczytałam książkę, teraz siedzę i piszę. Słucham kolęd, bo lubię o tej porze sobie posłuchać i pośpiewać. Jutro lekarz od  kregosłupa. Nie znam dziś człowieka ze zdrowym kręgosłupem, przy ostatnim RTG wykryli mi przepuklinę między L4 a L5. I co? Nic, po prostu sobie tam jest i będzie. Teraz rehabilitacja i może pomoże. Słuzba zdrowia w Polsce nie ma jakiś specjalnych praw, jedyne to pójść w stroju fluo i być może przyjmą cię bez kolejki. Miałam zostac nauczycielką. Czy to byłoby lepsze? Nie sądzę, po praktykach wywnioskowałam, że prędzej pozabijam te małe stworzenia niż je czegoś nauczę. Nie mam aż tyle cierpliwości. Studiów nie skończyłam, zawód zmieniłam, czy na lepszy nie wiem, ale przynajmniej można powiedzieć co się myśli.

   Stara panna z dwoma kotami - to najepszy opis mnie. Jednak lepiej być samemu, niż w złym towarzystwie. Od pewnego czasu nie wyrażam zgody na bylejakość w moim życiu, choć powoli takim się ono staje. Brak pracy to powoduje. Masz pracę, czas ci się w niej dłuży jak guma do żucia. Jednak jak wspominasz bliskich, którzy odeszli, masz wrażenie jakby to było wczoraj. Mam tak ze wspomnieniami z podstawówki. Jak myślę o mojej ulubionej nauczycielce, której już nie ma tu 10 lat, a widzę ją uśmiechniętą na korytarzu szkoły...Niestety, dobrzy ludzie muszą stąd szybko odejść. Każdy z nas ma tu misję do spełnienia, kiedy już ją spełni - odchodzi. Ona odeszła w wieku 54 lat, stanowczo za wcześnie. Ludzie, zwłaszcza Polacy mają tendencję do narzekania na wszystko. Dlatego ja im powiem tylko jedno: zapytaj człowieka, który aktualnie przegrywa ze śmiertelną chorobą jak się czuje, czy nie wolał by mieć tych wszystkich prblemów i żyć? Ania Przybylska stwierdziła, że "z tym wielkim bólem, ale wolałaby jeszcze pożyć". Myślę, że nieliczni modlą się tak naprawdę o śmierć. Kobieta w pełni życia, troje dzieci, kochający mąż i gdzieś tam z boku kilkoro przybranych dzieci, które też nazywała swoimi, mimo że miały swoich rodziców, swoje rodziny. Jednak łączyła nas ta więź, jak z własną matką... Bolało kiedy jej córka napisała o śmierci, długo bolało. Tym bardziej boli, kiedy chce się spotkać z taką osobą, a człowiek się boi zapytać. Pisałam do niej, ona do mnie. Po tylu latach to jednak nie wystarczało, to nie było to. Później na jedną z wiadomości odpowiada już nie Ona, i już wiem, że po wszystkim, przepadło. Spotkać się mogę - z płytą cmentarną i zdjęciem na nagrobku. Tak samo było z dwiema moimi ciociami, miałam odwiedzić i jedną i drugą. Nie zdążyłam. Człowiek odkłada drugiego człowieka, a potem... jest już za późno... Nie odkładajmy siebie na potem, bo potem nas już nie będzie. Wybaczajmy, nie bójmy się spotykać dawno nie widzianych ludzi (chyba że oni sobie tego nie życzą), rozmawiajmy ze sobą, nie pędźmy jak wiatr rzez życie w pogoni za pieniędzmi. Z tym wszystkim, co mamy za pieniądze do grobu nie pójdziemy, a ludzie są ważniejsi niż nowy samochód, dom czy mieszkanie.